عزاداری در فرهنگ و تمدن اهل ایران نهادینه گردیده تشریفات مشهد و مرگ مدام یک کدام از مهمترین حقایق زندگانی برای ایرانیان بوده میباشد. در منابع تاریخی بخش اعظمی و در ماجراهای شاهنامه به آداب عزاداری ایرانیان اشاره شدهاست که بیمشابهت به دین مدرن سوگواری ما وجود ندارد. عقاید شبیه و اشتراکات مذهبی سبب ساز گردیده تا در نقاط گوناگون کشور ایران شاهد مراسمهای سوگواری نسبتاً یکسانی باشیم که اما در برخی از اقوام مانند بختیاریها، ترکمنها و اعراب سنتهای ویژهای هم چشم میگردد. بهدنبال همدم باشید تا درباره مراسم سوگواری در نقاط متفاوت کشور ایران بیشتر به شما بگوییم.
آداب عزاداری در کشور ایران باستان
آرامستانهای باستانی بر مکان باقیمانده از صدها و هزاران سال پیش در جمهوری اسلامی ایران، به خیر و خوبی سند بر واقعیت مرگ و زندگانی می باشند. ایرانیان باستان هم همانند مردمان در بینالنهرین به رستاخیز و رجوع مردگان اعتقادوباور داشتند. در حین ادوار تاریخی، عقاید متنوعی درباره آداب عزاداری فی مابین ایرانیان صورت گرفت، از دفن کردن اجسام گرانبها همانند طلا و جواهرات به یاور لاشه در قبر تا دین سووشون.
احتمالا دین سووشون یک کدام از مهم ترین و شناختهگردیدهترین آداب عزاداری در بین ایرانیان محسوب میشود که در شاهنامه از آن خاطر شدهاست. بعد از کشته شدن سیاوش، جمهوری اسلامی ایران غرق ماتم شد و ایرانیان تعدادی روز برای وی عزاداری کردند و بر مظلومیت وی گریستند. هردوت تاریخنگار یونانی هم می گوید که بعداز مرگ همسر کوروش برای وی یک عزاداری کلان و عمومی برپا شد که بیمشابهت به آداب سووشون وجود ندارد. دین عزاداری سووشون را همچنان میان ایرانیان میقدرت روئت کرد، از عزاداری برای رهبر انقلاب امام خمینی (ره) تا خواننده پاپ معاصر مرتضی پاشایی.
بهطورکلی عزاداری و سوگواری از آداب طلاقناپذیر تمدن جمهوری اسلامی ایران به شمار میرود. از کشور ایران باستان تاکنون، سوگواری مقام ویژهای میان اقوام داشته و با اشک، گریه و حزن همپا بوده میباشد. در ادبیات دیرین جمهوری اسلامی ایران به آداب عزاداری و اندوه خانواده متوفی اشاره شدهاست. به عنوان مثال گریه زنان، ضجه زدن، لباس از بدن دریدن، خاک بر رمز ریختن، خراشیدن رخ و نفرین کردن بخت از مهمترین رفتارهای سوگواری فی مابین خانوادههای داغدار اهل ایران در قبل بوده که امروزه هم شاهد برخی از آن ها هستیم.
عزاداری در فرهنگ و تمدن اهل ایران نهادینه گردیده تشریفات مشهد و مرگ مدام یک کدام از مهمترین حقایق زندگانی برای ایرانیان بوده میباشد. در منابع تاریخی بخش اعظمی و در ماجراهای شاهنامه به آداب عزاداری ایرانیان اشاره شدهاست که بیمشابهت به دین مدرن سوگواری ما وجود ندارد. عقاید شبیه و اشتراکات مذهبی سبب ساز گردیده تا در نقاط گوناگون کشور ایران شاهد مراسمهای سوگواری نسبتاً یکسانی باشیم که اما در برخی از اقوام مانند بختیاریها، ترکمنها و اعراب سنتهای ویژهای هم چشم میگردد. بهدنبال همدم باشید تا درباره مراسم سوگواری در نقاط متفاوت کشور ایران بیشتر به شما بگوییم.
آداب عزاداری در کشور ایران باستان
آرامستانهای باستانی بر مکان باقیمانده از صدها و هزاران سال پیش در جمهوری اسلامی ایران، به خیر و خوبی سند بر واقعیت مرگ و زندگانی می باشند. ایرانیان باستان هم همانند مردمان در بینالنهرین به رستاخیز و رجوع مردگان اعتقادوباور داشتند. در حین ادوار تاریخی، عقاید متنوعی درباره آداب عزاداری فی مابین ایرانیان صورت گرفت، از دفن کردن اجسام گرانبها همانند طلا و جواهرات به یاور لاشه در قبر تا دین سووشون.
احتمالا دین سووشون یک کدام از مهم ترین و شناختهگردیدهترین آداب عزاداری در بین ایرانیان محسوب میشود که در شاهنامه از آن خاطر شدهاست. بعد از کشته شدن سیاوش، جمهوری اسلامی ایران غرق ماتم شد و ایرانیان تعدادی روز برای وی عزاداری کردند و بر مظلومیت وی گریستند. هردوت تاریخنگار یونانی هم می گوید که بعداز مرگ همسر کوروش برای وی یک عزاداری کلان و عمومی برپا شد که بیمشابهت به آداب سووشون وجود ندارد. دین عزاداری سووشون را همچنان میان ایرانیان میقدرت روئت کرد، از عزاداری برای رهبر انقلاب امام خمینی (ره) تا خواننده پاپ معاصر مرتضی پاشایی.
بهطورکلی عزاداری و سوگواری از آداب طلاقناپذیر تمدن جمهوری اسلامی ایران به شمار میرود. از کشور ایران باستان تاکنون، سوگواری مقام ویژهای میان اقوام داشته و با اشک، گریه و حزن همپا بوده میباشد. در ادبیات دیرین جمهوری اسلامی ایران به آداب عزاداری و اندوه خانواده متوفی اشاره شدهاست. به عنوان مثال گریه زنان، ضجه زدن، لباس از بدن دریدن، خاک بر رمز ریختن، خراشیدن رخ و نفرین کردن بخت از مهمترین رفتارهای سوگواری فی مابین خانوادههای داغدار اهل ایران در قبل بوده که امروزه هم شاهد برخی از آن ها هستیم.