مجله خبری تشریفات

نبی آفریدگار در سال هاى پایان قدمت شریفش و بعد از فتح خیبر، صلح حدیبیه و در شروع پیروزى بر قریش، سازه داشت تا قبایل شمالى جزیره را که برخى پایین تأثیر روم مسیحى بودند، با اسلام آشنا و تسلیم امر الهى نماید؛ لیکن سازه به لحاظ کسانى که معتقدند جهاد آن حضرت دفاعى بود، دلیلى نداشت تشریفات مشهد به آن سو لشکرکشى نماید و بیان کننده در پی عذر و بهانه اى بود تا با آن مجموعه ها مثلا امپراطورى کلان روم روبرو گردد. مورخان گویند زیرا پیامبر الله حارث بن عمیر ازدى را به سوى حکم دهنده بُصرى ارسال کرد تا طومار آن حضرت را ـ که على القاعده دعوت به اسلام بود ـ به وی برساند، شرحبیل غسانى در موته، نزدیکى شام، راه و روش را بر وی بست و سفیر را در سد کرده، گردن زد. این واقعه بر نبی گران آمد و پیامبر خداوند(ص) سپاهى سه هزار نفرى را به آن حیطه اعزام کرد. سه فرمانده عزیز فرستاده درین اتفاق به شهیدشدن رسیدند و مسلمانها عقب نشینى کردند. (واقدى، المغازى، ج2، ص756). نزاع موته هر تعدادی عکس العمل بدون واسطه با مسیحیان خلا، ولی کسانى که به رویارویی مسلمان‌ها آمدند از شام و از طرف پاد شاه روم بودند. این دو واقعه تلخ در سال هشتم مهاجرت روى بخشید. تا آن که فرستاده توسط مسلمانانى که به نواحى شام رفت و آمد مى کردند آگاه شد که رومیان در صدد حمله به مدینه اند و قبایل عرب دور و اطراف شام را بسیج کرده اند و فرمان روا مسیحى روم نیز درین اپلیکیشن نقش اصلى را داراست.

نبی به رغم مشکلاتى زیرا روش طولانى و فصل گرما، مبادرت به صف آرایى و لشکرکشى سپاه اسلام براى رویارویى با سپاه کبیر روم کرد و حدود بیست روز درین حیطه ماند، ولى از معاند خبرى نشد. با این هم اکنون، این مسافرت منجر منعقد یک سری تفاهم نامه صلح با اهالى ناحیه به خصوص مسیحیان شوید؛ از آن گزاره صلحى بود که با اکیدر بن عبدالملک، حکم کننده مسیحى دومة الجندل، و یحنة بن روبه، حکم کننده مسیحى ایله، برقرار کرد. پیغمبر(ص) به آن‌ها تأمین بخشید و آن ها نیز موظف به پرداخت جزیه در هواخواهی حکومت اسلامى شدند. (واقدى، المغازى، ج 3، ص989 و 1025 و 1031؛ زهرى، الطبقات الکبرى، ج2، ص125، 126 و 1/212). گویى مقصود اصلى فرستاده، توان نمایى و نماد دادن قدرت نظامى مسلمانها در قبال معاند خارجى بود که اما بدین غرض هم دست یافت.

خلاصه مقاله آن که تحقیق گزارش هاى تاریخى علامت دهنده آن میباشد که در زمان بیست و سه سال رسالت نبى اسلام، واکنش خشنى از سوى طرفین مسلمان و مسیحى شکل نگرفت. پر‌نور میباشد که به جهت پاى بندى مسیحیان به عهد و پیمان هاى خویش، فرستاده با آن‌ها واکنش تندى نداشت.

نبی آفریدگار در سال هاى پایان قدمت شریفش و بعد از فتح خیبر، صلح حدیبیه و در شروع پیروزى بر قریش، سازه داشت تا قبایل شمالى جزیره را که برخى پایین تأثیر روم مسیحى بودند، با اسلام آشنا و تسلیم امر الهى نماید؛ لیکن سازه به لحاظ کسانى که معتقدند جهاد آن حضرت دفاعى بود، دلیلى نداشت تشریفات مشهد به آن سو لشکرکشى نماید و بیان کننده در پی عذر و بهانه اى بود تا با آن مجموعه ها مثلا امپراطورى کلان روم روبرو گردد. مورخان گویند زیرا پیامبر الله حارث بن عمیر ازدى را به سوى حکم دهنده بُصرى ارسال کرد تا طومار آن حضرت را ـ که على القاعده دعوت به اسلام بود ـ به وی برساند، شرحبیل غسانى در موته، نزدیکى شام، راه و روش را بر وی بست و سفیر را در سد کرده، گردن زد. این واقعه بر نبی گران آمد و پیامبر خداوند(ص) سپاهى سه هزار نفرى را به آن حیطه اعزام کرد. سه فرمانده عزیز فرستاده درین اتفاق به شهیدشدن رسیدند و مسلمانها عقب نشینى کردند. (واقدى، المغازى، ج2، ص756). نزاع موته هر تعدادی عکس العمل بدون واسطه با مسیحیان خلا، ولی کسانى که به رویارویی مسلمان‌ها آمدند از شام و از طرف پاد شاه روم بودند. این دو واقعه تلخ در سال هشتم مهاجرت روى بخشید. تا آن که فرستاده توسط مسلمانانى که به نواحى شام رفت و آمد مى کردند آگاه شد که رومیان در صدد حمله به مدینه اند و قبایل عرب دور و اطراف شام را بسیج کرده اند و فرمان روا مسیحى روم نیز درین اپلیکیشن نقش اصلى را داراست.

نبی به رغم مشکلاتى زیرا روش طولانى و فصل گرما، مبادرت به صف آرایى و لشکرکشى سپاه اسلام براى رویارویى با سپاه کبیر روم کرد و حدود بیست روز درین حیطه ماند، ولى از معاند خبرى نشد. با این هم اکنون، این مسافرت منجر منعقد یک سری تفاهم نامه صلح با اهالى ناحیه به خصوص مسیحیان شوید؛ از آن گزاره صلحى بود که با اکیدر بن عبدالملک، حکم کننده مسیحى دومة الجندل، و یحنة بن روبه، حکم کننده مسیحى ایله، برقرار کرد. پیغمبر(ص) به آن‌ها تأمین بخشید و آن ها نیز موظف به پرداخت جزیه در هواخواهی حکومت اسلامى شدند. (واقدى، المغازى، ج 3، ص989 و 1025 و 1031؛ زهرى، الطبقات الکبرى، ج2، ص125، 126 و 1/212). گویى مقصود اصلى فرستاده، توان نمایى و نماد دادن قدرت نظامى مسلمانها در قبال معاند خارجى بود که اما بدین غرض هم دست یافت.

خلاصه مقاله آن که تحقیق گزارش هاى تاریخى علامت دهنده آن میباشد که در زمان بیست و سه سال رسالت نبى اسلام، واکنش خشنى از سوى طرفین مسلمان و مسیحى شکل نگرفت. پر‌نور میباشد که به جهت پاى بندى مسیحیان به عهد و پیمان هاى خویش، فرستاده با آن‌ها واکنش تندى نداشت.