مجله خبری تشریفات

سید بن طاووس می نویسد: وقتى تشریفات مشهد میخواهى به مسجد سهله بروى، روز چهارشنبه، میان نماز مغرب و عشا دو ركعت نماز به جاى آور.

همچنین نقل شده، وقتى به مسجد سهله رفتى، در كنار آن بایست و دعاى «بسم الله و بالله و من الله إلى الله و ماشاءالله ...» را بخوان.

این حكایت را زین العابدین سلماسى‏، طلبه سید بحرالعلوم به نقل از او داستان كرده است.

شبى سید بحرالعلوم در مسجد كوفه بود تا نافله شب را به جاى آورد و تصمیم داشت اوّل صبح به نجف بازگردد تا كار تفحص و مذاكره به تأخیر نیفتد. او در دل شوق زیارت مسجد سهله را داشت؛ در حالى كه شک وتردید داشت برود یا نرود، ناگهان بادى همراه با گرد و غبار وزیدن گرفت و اورا به سوى مسجد سهله كشاند. او وارد مسجد سهله شد. در آن فرصت كسى در مسجد عدم وجود و تن‏ها یك شخص بزرگوار در مسجد سرگرم مناجات با خدا بود. او به گونه‏ اى مناجات مى‏ كرد كه دل‏ هاى سنگ و دشوار آب مى‏ شد و آب از چشمان هر كس جاری مى‏ شد. او دریافت كه این مناجات، فى البداهه خوانده مى‏ شود. او راز جایش ایستاد و از شنیدن آن لذّت مى‏ موفقیت تا اینكه آن شخص از مناجات خود سوا شد.

به سید نگاه كرد و به گویش فارسى فریاد زد. «مهدى بیا». سید به سمت او رفت و ایستاد. به او امر کرد نزدیك‏تر بیاید و سه بار این دستور تكرار شد تا آنجا كه دست او به سید مى‏ رسید. آنگاه دست شریف شان را به سوى سید دراز كردند. زمانى كه سید به اینجا رسید، کلام خود را عوض و آن‌گاه عنوان كرد كه این سخن، رمزّ هست و نباید بازگو گردد.

سید بن طاووس می نویسد: وقتى تشریفات مشهد میخواهى به مسجد سهله بروى، روز چهارشنبه، میان نماز مغرب و عشا دو ركعت نماز به جاى آور.

همچنین نقل شده، وقتى به مسجد سهله رفتى، در كنار آن بایست و دعاى «بسم الله و بالله و من الله إلى الله و ماشاءالله ...» را بخوان.

این حكایت را زین العابدین سلماسى‏، طلبه سید بحرالعلوم به نقل از او داستان كرده است.

شبى سید بحرالعلوم در مسجد كوفه بود تا نافله شب را به جاى آورد و تصمیم داشت اوّل صبح به نجف بازگردد تا كار تفحص و مذاكره به تأخیر نیفتد. او در دل شوق زیارت مسجد سهله را داشت؛ در حالى كه شک وتردید داشت برود یا نرود، ناگهان بادى همراه با گرد و غبار وزیدن گرفت و اورا به سوى مسجد سهله كشاند. او وارد مسجد سهله شد. در آن فرصت كسى در مسجد عدم وجود و تن‏ها یك شخص بزرگوار در مسجد سرگرم مناجات با خدا بود. او به گونه‏ اى مناجات مى‏ كرد كه دل‏ هاى سنگ و دشوار آب مى‏ شد و آب از چشمان هر كس جاری مى‏ شد. او دریافت كه این مناجات، فى البداهه خوانده مى‏ شود. او راز جایش ایستاد و از شنیدن آن لذّت مى‏ موفقیت تا اینكه آن شخص از مناجات خود سوا شد.

به سید نگاه كرد و به گویش فارسى فریاد زد. «مهدى بیا». سید به سمت او رفت و ایستاد. به او امر کرد نزدیك‏تر بیاید و سه بار این دستور تكرار شد تا آنجا كه دست او به سید مى‏ رسید. آنگاه دست شریف شان را به سوى سید دراز كردند. زمانى كه سید به اینجا رسید، کلام خود را عوض و آن‌گاه عنوان كرد كه این سخن، رمزّ هست و نباید بازگو گردد.