اینکه محراب چیست، همچنان از موضوعات آیتم تشریفات مشهد دعوا میباشد. اولگ گرابار بر آن میباشد، کهاین عنصر را نمی قدرت با نمادگرایی توجیه کرد. بایستی به جواب وی اعتنا کنیم که میگوید:
« محراب نخست احتمالا به نماد بزرگداشت یا این که احترام به مکان ایستادن فرستاده در منزل مدینه اش به هنگام امامت نمازگزاران بوده میباشد.»
یه خرده خیره کننده به حیث میرسد درصورتیکه یک اینگونه نقش نمادینی داشته باشد. چون یک کدام از خصوصیت های هنر نخستین اسلامی، خودداری هم موزیک آن از بکار دریافت کردن نمادها میباشد. از این نظر هنر اول معماری اسلامی مغایرت چشمگیری با هنر مسیحی سده های وسط داراست.
به ذکر دقیقتر، دوری از نمادپردازی مذهبی قادر است بازتابی از نفي آگاهانه ترسیم ها و دین های مسیحی تلقی خواهد شد. تورفتگی کمانی عمیق در دیوار می توانست مقام نوعی بت نمایشگاهی یونانی _ رومی، یا این که مقام فردی امپراطور در کاخی کهن باشد. اندازه محراب مسجد کوچکتر از نوع کلیسای مسیحیت بود. در واقع مذبح کلیسای مسیحی، صورت خرد گردیده محراب مسجد میباشد.
ولی محراب سازی نیاز مطلق هر مسجد به شمار نمی رود. البته شکی وجود ندارد که مساجد اول که آن را نداشتند، تا حدی ناقص تلقی می شدند. هنگامی این عنصر اساس ریزی شوید، حکم نشانه چندان پر رنگ ای از عبادت را یافت که در آجل نیز وجود آن ضمانت شد. به این ترتیب مسجد به زودی محلی برای تزئینات استادکارانه با معرق و مرمر و دیگر مصالح لوکس بدل شوید. محراب با تورفتگی در دیوار رو به قبله و بیشتر با تزئینات فراوان یار و همدم بوده میباشد. شایع ترین دلیلی که برای وجود آن گفته شده میباشد. اینست که جهت برگزاری صفوف نماز را معین می نماید.
اما گرابار بر این اعتقاد و باور میباشد که بدین دلایل، این توجیه غلط میباشد:
– یکیاز اینکه، در هیچ یک از مساجد نخستین وجود نداشت.
– همواره قسمت های کالبدی مسجد در راستای قبله ساخته میشد و نیازی به یک نشان دیگر عدم وجود.
– از بیشتر نقاط مسجد نمی قدرت محراب مسجد را مشاهده کرد، و بعد ها آن تناسبی با کارکردی که برای آن شمرده گردیده، تناسبی ندارد.
به گفته گرابار برخی نویسندگان توجیه دیگری را ارائه کردند که طرح محراب، خصوصیت شاهانه ای بود که به ساختمان مساجد وارد شد، تا رده خلیفه یا این که نماینده اورا در مسجد متمایز نماید.
اما این توجیه هم چندان آیتم تایید وی وجود ندارد. به دلیل آن که این عنصر به طور خصوصیت خویش به خودی همه مساجد، و خیر مساجد اساسی و قانونی در آمد. البته دیدگاهی که خویش گرابار درباره پیدایش آنها ارائه می نماید، این میباشد که محراب معنایی نمادین داراست و پیدایش آن با مقصود تذکر حضور نبی تحت عنوان اولی امام مسلمین میباشد. زیرا اولیه توشه در مسجدهای اموی مدینه ساخته شد. در به عبارتی جایی که رسول در منزل اساسی خویش هنگام امامت یا این که وعظ، بر حسب عادت در آنجا می ایستادند.
در برخی مساجد محراب را یه خرده گود کرده اند، تا نماز امام جماعت تحت خیس از جای نمازگزاران قرار گیرذ، انگیزه این شغل این میباشد که که محل ایستادن امام نباید برتر از محل ایستادن نماز گزاران باشد. براین اساس، گودتر و ذیل خیس از سطح مسجد ساخته میگردد و فلسفه این حکم را رعایت خضوع و خشوع امام جماعت نسبت به نمازگزاران دانسته اند.