بنای امامزاده البته ضیاء آباد بر روی صفه طبیعی تشریفات مشهد سنگی نسبتا کوتاهی جای دارد. ازاره سازه با قطعه سنگ های قهوه ای در دو ستون تا طول ۱۰/۱ متر درست شده و سایر را با آجرهای معمولی بالا برده در سه دیواره بیرونی آن طاقنماهایی به وجود آورده اند. بر روی مکعب سابق الذکر گنبد سازه قرار گرفته که در نصیب ذیل به طور استوانه ای یا این که طول ۳۰/۲ متر میباشد و بعد از قطاربندی معمولی ای که به یاری دو رج خشت ساخت گردیده قسمت اساسی گنبد صورت گرفته میباشد. این سازه از اثرها عصر ایلخانی میباشد و اورا از احفاد امام موسی کاظم (ع) میدانند.
قسمت اصلى يا بقاعٔ امامزاده داراى طرح مربع‌شکلى با ارتفاع ضلع ۹/۵۰ متر میباشد که کناره‌‌هاى ديوار غربى آن پخ گردیده‌است. ازارهٔ سازه با قطعه‌سنگ‌هاى قهوه‌اى به اندازه‌هاى گوناگون و در دو رديف به طول ۱/۱ متر ایجاد شده است. قسمت بالايى سازه با آجرهاى معمولی ایجاد شده است و بر روى ديوارهاى غربى و شمالى و جنوبى آن – از بیرون – طاق‌نماهايى زده گردیده است. بر بالاى حرم، گنبدى با غلام‌گردشى در حوالی و گردنيِ استوانه‌اى به طول ۲/۳۰ متر پایدار گرديده میباشد. در طول سابق الذکر، قطاربندى معمولی‌اى با دو رج خشت که به صورت سه کناره چيده گردیده‌اند. پديد آمده میباشد.
در باطن مقبره، براى ايجاد پوشش گنبدى، چهار فيل‌پوش تاسیس شده است که نکتهٔ جذاب در ساختمان آنان، استارت پايه‌هاى فيل‌پوش از کف حرم میباشد. به عبارت ديگر، ديوارهاى چهارگانه، از چهار سو به تدريج به سوى راس چهار ضلعى متمايل گشته‌اند. باطن بقاع فاقد هرگونه تزئين میباشد و ضريح چوبى آن نيز فاقد بها هنرى و تاريخى میباشد. درِ ورودى که با طرح‌هاى بی آلایش تزئين گردیده است، به عصرٔ قاجاريه مربوط میباشد.
با اعتنا به صورت پوشش داخلى، فيل‌پوش‌ها، گنبد و شيوهٔ ترکيبى مصالح (ازارهٔ سنگى و قسمت آجرى فوقاني) به حیث مى‌برسد که اين سازه از اثر ها قرن ششم هجرى قمرى باشد که در طى تغييرات و تعميرات در عصر‌هاى گوناگون، اعتبار و بها نخستين خویش را از دست داده میباشد.
امام زادگان شاهزاده عبدالله و شاهزاده رقیه خاتون